بر این اساس چند تا از پیامهایی که پیدا کردم اینها بود:
پیام اینکه احساساتت مهم نیست،پیام اینکه خودت رو نباید خیلی تحویل بگیری و دوست داشته باشی.
شاید این پیامها به این خاطر منتقل شده که زیاد کسی با من حرف نمی زد و من هم با دیگران حرف نمی زدم، شاید به خاطر این بوده که شنونده عمیق نداشتم یا بعد از صحبت‌های من، نصیحت زیاد میکردن. شاید علت این پیام این بوده که مقدار سرزنشها و نکوهش ها، ناخودآگاه بیشتر از تشویق‌ها و رابطه عاطفی بوده، یا حوصله بازی کردن و وقت گذاشتن برای من نداشتن،
شاید به این خاطر، این پیامها در من شکل گرفته که مادرم، خودشون، انتظار و توقع زیاد از خودشان داشتند و اجازه بروز احساسات خودشون رو نمی‌دادند، خودشون رو درک نمیکردن، خودشون رو سرزنش میکردن که چرا فلان کار رو کردن! یعنی به نوعی ناخودآگاه خودشان رو تحقیر می‌کردند،
پیام بعدی در پست بعدی
