خانه پویا

 پايه‌­هاي اصلي كنشهاي ارتباطي، شناختي، عاطفي و هيجاني، در چند سال نخست زندگي شكل مي­گيرد. معمولاً در اين سالها كودك، اگر نه همه وقت خود، بيشترين زمان را در خانه و در ارتباط با پدر و مادر مي‌گذراند. «محيط خانه» اصطلاحي است که به ساختار محيط اوليه كودك و آنچه در آن مي­گذرد، اشاره دارد و در اكثر مطالعات مربوط به سالهاي نخست كودكي بدان پرداخته مي­شود. اهميت محيط خانه در آن است كه مطالعات بي­شماري نشان می‌دهد كه تجربه‌­هاي كودك در خلال سالهاي پيش­‌دبستان، در توانایی‌های شناختي بعدي و شكل‌­گيري زبان نقش اساسي دارد (رودريگز و تاميس­لموندا، 2011). پيش­نيازهاي خواندن و رياضيات كه اغلب پيش از آغاز مدرسه به دست مي­آيد در موفقيتهای بعدي مدرسه مهم است (دانكن و ديگران، 2007؛ جوردن و ديگران، 2007؛ كراجيوسكي و شيندر، 2009؛ وينرت، ابرت و دوبووي، 2010)

يكي از شواهد مهم تأثیر محيط اوليه زندگي بر تحول يادگيرهاي بعدي، حاصل مطالعه مقایسه‌ای كودكاني است كه از زمينه‌هاي محيطي نابه­سامان و محروم[1] وارد مدرسه مي­شوند با كودكاني كه در خانه­هايي متوسط و بالاتر از متوسط پرورش مي‌يابند. معمولاً كودكاني كه از محيطهاي فقير وارد مدرسه مي­شوند، در تكاليف رياضيات و يادگيري زبان عملكرد ضعيف‌تري دارند (براي نمونه، گينسبورگ، لي و بويد، 2008؛ جوردن و ديگران، 2007). در سه سال اول زندگي، كودكان خانواده­هاي كم‌­درآمد در مقايسه با همسالان مرفه، واژه‌­ها و مهارتهاي زباني كمتري به دست مي­آوردند (هارت و رايزلي، 1995). اين تفاوتهاي اوليه در واقع پيش­بيني­‌كننده تفاوت در تحول شناختي، رشد زبان و آمادگي مدرسه در سالهاي بعدي است (دنتون و وست، 2002؛ گرشوف، 2003؛ رودريگز و ديگران2011؛ اسنو، پورچ، تابورس و هريس، 2007).