مروری بر رشد لایه ای مغز

مغز انسان به صورت لایه‌ای رشد می کند.
ساقۀ مغز اولین چیزی است که رشد می کند و مسؤول کارکردهای پایه ای مغز است که ما را زنده نگه می دارند مانند سرعت ضربان قلب، تنفس و تنظیم دمای بدن. 
ساقۀ مغز در زمان تولد کاملا رشد کرده است. این بخش از مغز “سخت افزاری” است و کمتر از همۀ بخش های مغز مستعد تغییر است.
مرکز حرکتی به ساقۀ مغز متصل است. این ناحیه مسؤول حرکت است و در دو سه سال اول زندگی رشد می کند. رشد این بخش را می توان دید: کودک موفق می شود سر خود را کنترل کند، بنشیند، چاردست و پا برود، راه برود. 
کودک در دو سه سال بعدی هماهنگی بیشتری میان حرکتها به دست می آورد، یاد می گیرد بپرد، توپ را شوت کند، ببُرد، رسم کند، با قاشق و چنگال غذا بخورد.
سیستم لیمبیک مرکز عاطفی مغز است و تا حدود چهارسالگی حاکم مطلق زندگی کودک است. در سن نوپایی کودک، ناحیۀ لیمبیک دورۀ رشد سریعی را طی می کند. دانستن این نکته کمک می کند منفجرشدن‌های کودک و انبوه رفتارهای غیرمنطقی و کج‌خلقیهای او در این سن را درک کنیم. کودکان نوپا برای آن که احساسات نیرومند خود را مدیریت کنند نیازمند کمک ما هستند.

کودکان خردسال قبل از آن که عمل کنند احساس می کنند، آنها قبل از این که عمل کنند فکر نمی کنند. دلیل آن این است که مرکز عاطفی مغز قبل از ناحیۀ کورتکس یا همان بخش تفکر مغز رشد می کند. کودکان خردسال دنیا را عمدتاً از پسِ یک لنز
عاطفی می بینند.
ناحیۀ کورتکس، یا همان بخش فکرکنندۀ مغز، آخرین بخشی است که رشد می کند. این بخش از مغز مسؤول استدلال و برنامه ریزی است. این بخش آن بخشی است که انسان را قادر می سازد قبل از آن که عمل کند فکر کند. وقتی کودکان بزرگ
می شوند و رشد می کنند، کورتکس کم کم موفق می شود به ما کمک کند وقتی عواطف نیرومند به ما هجوم می آورد مکث کنیم، بنابراین بتوانیم احساس کنیم، فکر کنیم، و بعد عمل کنیم.
سیستم لیمبیک و ناحیۀ کورتکس بر خلاف ساقۀ مغز به شدت مستعد تغییر در اثر تجربه و محیطی هستند که کودک در آن زندگی می کند.